Günlerdir yumru boğazımda
Kaç can verdik toprağa, kaç tabut omuzladık
Her yandan cenaze kalkıyor
Devasa bir yas evi oldu ülke
Taziyeler hiç bitmiyor
Birinin göz yaşı kurumadan diğeri için yaşlar akıyor
Birinin haykırışı bitmeden daha, diğeri için çığlıklar yükseliyor
Ama o ses kısılmıyor
O yüzden mi umut var hala diyoruz
Var mı sahiden?
Günlerdir yazılanları okuyorum
Yaralanıyorum kan kokan cümlelerden
Ölümü ciğerinde hissetmeyene şaşıyorum
Her ölümü...
Barış gelecek mi cidden?
Nefret dolu bu kadar insan varken kime neyi, nasıl anlatacağız?
Bir yanda ağıt yakılırken diğer taraf neredeyse kutlamaya geçecekken nasıl olacak?
Kendinden önce nefreti büyümüş insanlara kardeşlik nereden başlanır anlatılmaya?
Ne öğrettiniz siz bu insanlara böyle
Ölümlere sevinen insanlar yetiştirmişiz hep.
Bu nasıl bir tercih?
İnsan olmak diyoruz hep değil mi? "Biraz insan olun"
İnsan dediğin tam da öyle bir şey işte
İyisi de kötüsü de olan
Vicdanı olan, olmayan...
Ve o soru 'biz ne zaman bu kadar kötü olduk'?
İyi miydik biz sahiden
Bu ülkede Sivas Katliamı lekesi var, Maraş Katliamı var dün günaydın dediği komşusunu öldüren insanların olduğu...
Terör falan değil bunlar mesela
Biz hep kötüydük be
Biz hiç iyi olmadık.
Belki ustanın dediği gibi bir insanı sevmekle başlayacaktı her şey ama, biz kendimizden gayrını sevemiyoruz bir türlü
Bu kadar işte.
Herkesin yerine yaralı vicdanım
Gücüm de analiz falan yapmaya yetmez
Parçalanmış insan bedenleri nefes almamı bile engelliyor çünkü
